Gdy już nikt nie słyszy, gdy już nikt nie patrzy

Premiera spektaklu „Gdy już nikt nie słyszy, gdy już nikt nie patrzy” w niedzielę 15 września odbędzie się w ARTHouse Żarki.

Spektakl dotyka różnych odcieni i aspektów naturalnego procesu, jakim jest starzenie. Fundacja Paryż zaprasza na pokazy premierowe w dniach: 15, 16, 17 września, a kolejne – 4 i 5 października o godz. 19:30 na scenie plenerowej przy ARTHouse ŻARKI na Jurze (ul. Myszkowska 100). Wstęp jest bezpłatny, ale z uwagi na ściśle limitowaną liczbę widzów, konieczne są zapisy mailem: biuro@fundacjaparyz.pl. W odpowiedzi podane zostaną informacje logistyczne.

Siłą napędową do spektaklu i rozpoczęcia dyskusji są słowa aktorki Geraldine Chaplin, która w jednym z wywiadów stwierdziła, że najtrudniejsze w starzeniu się jest to, że wraz z wiekiem człowiek staje się niewidzialny.

Lęk przed starością łączy się nierozerwalnie z lękiem przed śmiercią. Lęk przed śmiercią przesłania inny lęk: przed życiem. Spektakl zaprasza do rozmyślań na temat przemijania, starości, śmierci i życia, które trwa mimo to. Tworzy pomost dwóch perspektyw: tej, która spogląda nieubłaganie w zmierzch życia i tej, która nakierowana jest na jego rozkwit.

Spektakl dopełnia osobista historia autorki, Marleny Niestrój, która jako żona towarzyszyła chorobie i odchodzeniu Piotra Szmitke, artysty interdyscyplinarnego, który zmarł w wieku 58 lat. Jeśli przyjąć, że starość to zużywanie się materii, jaką jest ciało, to paradoksalnie bywa niezależna od wieku. Ma zatem różne oblicza, a odczuwanie przemijania jest bardzo subiektywnym procesem, zależnym od wielu uwarunkowań, psychicznych, mentalnych, środowiskowych, rodzinnych, fizycznych i tego, jaką postawę wobec życiowych wyzwań się wybiera.

Scenografia i środki audiowizualne tworzą przestrzeń, w której głosy osób starszych zostają usłyszane, a światło i dźwięk wzbogacają narrację, zapraszając do refleksji nad starzeniem się i przemijaniem. Spektakl, który łączy teatr wizualny i performance, okraszony jest wypowiedziami artystów – seniorów, reprezentujących różne dziedziny sztuki, na temat starości. Przedstawienie podkreśla ich szczególną wartość i wiedzę, stając się manifestem przeciwko ich wykluczeniu w społecznej świadomości.

„Gdy już nikt nie słyszy, gdy już nikt nie patrzy” ma zainicjować dialog międzypokoleniowy, ukazując starzenie jako naturalną część życia. Przedstawienie przypomina, że potrzeba bycia widzianym i słyszanym nie jest ograniczana wiekiem, a godność i zrozumienie jest ważnym aspektem życia, niezależnie od upływu czasu.

Koncepcja, reżyseria, choreografia, scenografia: Marlena Niestrój. Współpraca dramaturgiczna i reżyserska: Marcin Herich. Muzyka: Ranne Ptaszki (Martyna Kubiak, Mateusz Szewczyk) oraz Piotr Szmitke.

Występują: Marlena Niestrój oraz Martyna Kubiak, Mateusz Szewczyk (z muzyką na żywo)

Konsultacja choreograficzna: Agnieszka Malicka

W warstwie wideo pojawiają się: Ryszarda Gozdowska, Elżbieta Janiszewska, Wanda Majerówna, Alina Kaniewska, Roman Michalski, Bogumiła Murzyńska, Andrzej Putowski, Piotr Szmitke, Henryk Waniek

Światło: Marcin Thomann. Dźwięk: Bernard Pytlik

Produkcja: Fundacja Paryż. Współpraca: Teatr A Part. 

Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.