Wśród patronów książki o Irit Amiel

Teatr im. A. Mickiewicza znalazł się wśród patronów medialnych świeżo wydanej książki „Ostatnie fastrygi. Irit Amiel w rozmowie z Agnieszką Piśkiewicz-Bornstein”. Publikacja niedawno gościła na Krakowskich Targach Książki, pierwszy jej nakład sprzedał się w ciągu miesiąca i wydawca przygotował dodruk.

Agnieszka Piśkiewicz-Bornstein była sekretarzem poetki, jej przyjaciółką, przyszywaną wnuczką. Kimś bardzo bliskim. Może dlatego rozmowa, którą przeprowadziła z pisarką, jest tak intymna, ciepła i poruszająca.

W posłowiu „Ostatnich fastryg” profesor Piotr Mitzner napisał: „W ostatnich latach życia, w rozmowach z Agnieszką Piśkiewicz-Bornstein Irit Amiel była pełna wigoru i bezwzględna, to znaczy prawdomówna”. Irit Amiel opowiada o sprawach trudnych i fundamentalnych z perspektywy zarówno dojrzałej kobiety, jak i małej dziewczynki.

W tej rozmowie jest wiele cierpienia i wzruszeń, refleksji nad światem i historią, która zatacza koło. Jest także ironia i przymrużenie oka, bo przecież Irit Amiel to także blask i słońce. 

Pisarka ujawnia wiele nieznanych dotąd faktów biograficznych, krytycznie odnosi się do literatury (swojej i innych piszących), opowiada o bolesnych początkach mieszkania w Izraelu i wiecznej, choć trudnej tęsknocie za Polską.

Czytelnik po raz pierwszy może przyjrzeć się przyjaźni obu pań, poznać współpracę, zobaczyć z bliska warsztat pisarki, dowiedzieć się, kim jest tajemnicza, młoda przyjaciółka sędziwej Irit, bez której nie powstałoby „Życie – tytuł tymczasowy”.

Książka jest pięknie wydana, mnóstwo w niej zdjęć archiwalnych i współczesnych. I jeszcze jedna rzecz warta uwagi.

– Chciałabym żeby ta książka grała, żeby dało się jej też posłuchać – poprosiła Agnieszkę Piśkiewicz poetka kilka miesięcy temu. Tak się też stało.  Za pomocą telefonicznego czytnika kodów QR można wysłuchać przedwojennych piosenek, który rozbrzmiewały w Jej rodzinnym domu w Częstochowie.